Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της που περπάτησε για πρώτη φορά.

Το πρόσωπό της έλαμψε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, η αγκαλιά της γέμισε με ευγνωμοσύνη.
Θαύμασα για την αγάπη της, θαύμασα για το δέσιμό της με το παιδί της...

Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της να σταυρώνεται χωρίς να φταίει σε τίποτα.
Το σώμα του γεμάτο πληγές να καρφώνεται πάνω σε σταυρό. Άλλοι να το βρίζουν,
άλλοι να το κοροϊδεύουν, άλλοι να παίζουν στα ζάρια τα ενδύματά του...
Και το πρόσωπό της μάνας αυτής έμεινε ατάραχο, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα,
το στόμα της όμως δεν άνοιξε,
κραυγή και παράπονο δεν ακούστηκε...

η καρδιά της γέμισε συγχώρηση όταν στην αγκαλιά της έλαβε το τέκνο της νεκρό.

Θαύμασα αυτήν την μάνα, όχι γιατί δεν ούρλιαξε από πόνο, αλλά γιατί τον πόνο της τον έκανε αγάπη...
και από μάνα του Θεανθρώπου έγινε Μάνα όλων μας...