Ω γλυκύ μου έαρ... Το μοιρολόι της Παναγίας Οι συμβολισμοί της πιο θλιμμένης μέρας του Χριστιανισμού. Το νόημα του Επιταφίου Θρήνου. Η προσδοκία της Ανάστασης. Είναι η πιο βαθιά ανθρώπινη στιγμή του Θείου Δράματος. Είναι η μέρα των μεγάλων συμβολισμών της Χριστιανοσύνης. Της μεγάλης προσμονής. Της μεγάλης ελπίδας. Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα. Στις εκκλησίες η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου, η Ακολουθία του Επιταφίου, ένα μοιρολόι, ένας μεγάλος θρησκευτικός ύμνος, ένα ποιητικό και κατανυκτικό κείμενο. Σαν μια μάνα που θρηνεί εκείνο που κάθε μάνα απεύχεται να της συμβεί. Ο Θεάνθρωπος, είναι ο γιος. Η μάνα κλαίει. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;». Κάθε μάνα θα το έλεγε αυτό... Η μέρα, μάς χαρίζει έναν από τους πιο εξαιρετικούς ορθόδοξους βυζαντινούς ύμνους και μας καλεί να σκεφτούμε: Τι χάνουμε; τι «θυσιάζουμε»; σε τι ελπίζουμε; ποια μονοπάτια κρύβουν τη δική μας Ανάσταση; «Πώς πάθος κατεδέξω;». Οι πιστοί το απόγευμα της Μ. Παρασκευής κατακλύζουν τις εκκλησίες σε όλη τη χώρα. Σιωπηλά, με τα κεριά, ακολουθούν την περιφορά του Επιταφίου. Ίσως ο καθένας μας σκεφτεί τους ανθρώπους που χάσαμε. Τον δικό μας «Επιτάφιο Θρήνο». Ίσως στραφούμε λίγο πιο βαθιά στην ψυχή μας, να την αναμοχλεύσουμε. Η μνήμη, είναι ζωή. Και η ελπίδα της Ανάστασης, μεγαλείο.
Επιτάφιος Ι.Ν.Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Καλλιθέας Καστοριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου