Μαζεύαμε Ηλιους, καλωσορίζοντας το Φθινόπωρο
στην προσπάθεια να <κρατήσουμε> τη ζεστασιά
για ν' αντιμετωπίσουμε τα πρωτοβρόχια
που, ήλθαν, ανελέητα
ευτυχώς, μόνο για να μας τρομάξουν
μιας και τα φύλλα απ' την αρχή υποτάχτηκαν
στις απειλές της καταχνιάς.....
Και τότε, οι βάρκες των ψαράδων κατάφεραν να σκίσουν στις μέσες τα σύννεφα
και τα βράχια ήπιαν σταλιά τη σταλιά όλες τις βροχές
και τις ξέρασαν, έπειτα, στα παραποτάμια
που, αφού τις σεργιάνισαν, τις διήθησαν και τις αδειάσαν στη Λίμνη
για να δροσιστούν οι κόρες του Ηλιου,
και οι ξαδέλφες του Φεγγαριού που τον στόλιζαν...
Κι όποιος δεν μπορούσε να βγει, από μέσα αγνάντευε
ενώ, οι Τυχεροί που γραψαν με Α κεφαλαίο την Αξία τους, στέκονταν και τούτον τον Σεπτέμβρη απέναντι στην Πατρίδα που ύμνησαν
στην Πατρίδα που -άραγε- την είδαν ποτέ από εδώ;;;;;;;;;
Οι κυδωνιές, μείναν ατρύγητες, καρτερώντας εσένα που έφυγες
και οι δύσεις, όλο και πιο νωρίς, συντελούνταν
βασιζόμενες στην Ελπίδα μιας ακόμη υπόσχεσης
και, αψηφώντας τους πειρασμούς
γνωρίζοντας καλά, ότι, τελειώνουν οι ανοχές και οι υπομονές
γιατί, κι αν η Φύση σταθερά αντέχει, των ανθρώπων όλα λήγουν, νωριτερότερα
και τα χρυσά γοβάκια, σε μιας Σταχτοπούτας μονάχα το πόδι, ταιριάζουν.
Κι όσο κόντευε να τελειώσει σαν μήνας, τόσο ζέσταινε το Φως του Ηλιου
το μικρό σπίτι, πίσω από τις λεύκες, στην άκρη της λίμνης..
Αχ!!! Ομορφη πόλη...... πόσο σ' αγάπησε και σε τίμησε η Φύση ...
Αχ!!! Ομορφη πόλη .......πόσο σ' αδικήσαμε οι άνθρωποι,
στην ματαιοδοξία μας να αναδειχτούμε σπουδαίοι....
Με τη σκέψη ότι, Σεπτέμβρη μας, προσπάθησες να φυλακίσεις το Καλοκαίρι....
πήραμε τον δρόμο για τον Οκτώβρη.
,
Bιβή Φαρσαλιώτου Ιατρού.